20.) OCZY MĘCZĄ SIĘ NIE WIDZĄC!

Zdałam sobie ostatnio sprawę z czegoś bardzo ważnego, a uświadomił mi to Meir Schneider. Kiedy miał on 7 lat lekarze nie widzieli żadnej szansy, aby mógł widzieć. Tymczasem on obecnie widzi, najnormalniej w świecie funkcjonuje, prowadzi samochód.

Nasz organizm męczy się chorując. Nasze oczy męczą się nie widząc. To nie jest naturalny stan naszych oczu i nasz organizm będzie dążył do tego, żeby zdrowieć, a nasze oczy samoistnie będą dążyć do tego, żeby widzieć. A więc, pozwólmy naszemu ciału nie chorować, naszym oczom widzieć. Jedyne, co przeszkadza nam w zdrowieniu to my sami, nasze niezdrowe, nienaturalne nawyki. To, co naturalne jest proste dla naszego organizmu, nie męczy go. 

Uświadomiłam sobie właśnie paradoks w jaki wpadłam. Całe życie męczę się podtrzymując słabe widzenie, a w ostatnim czasie męczę się próbując widzieć dobrze. I tak męczę się zamiast normalnie funkcjonować, dać mojemu ciału czas na to, żeby wyzdrowiało, bo jest to dla niego naturalne i bezwysiłkowe. I z dwojga: śmiechu i płaczu, wybieram śmiech nad swoją głupotą.

Teraz już wiem, co robić, a raczej, czego nie robić. Nie przeszkadzać. Cierpliwie, w błogości i relaksie dać mojemu organizmowi tyle czasu, ile potrzeba, aby powrócił do normalnego funkcjonowania. Męczyłam go długo swoimi wysiłkami, więc sprawiedliwie uzbrajam się w cierpliwość być może, że na kilka lat. To już nie jest ważne. Ważne, że zdałam sobie z tego sprawę i poraziło mnie to prostotą i prawdziwością.

I tak, teraz mam zamiar cieszyć siebie i moje ciało każdą chwilą, pracą, relaksem, dobrym jedzeniem, wiadrem zimnej wody na głowę, ćwiczeniami rozluźniającymi, tańcem, radosnym piskiem i biegiem na boso, głębokim oddechem i dobrą postawą. Przecież to wszystko jest bezwysiłkowe i naturalne.